Dzisiaj wpis z grupy „jestem wkurzona”. Mam dużego psa, stąd pytanie do właścicieli innych 30kg+ : czy też macie problem z małymi pieskami? A właściwie z ich właścicielami.

Mieszkamy prawie w centrum Wrocławia. Mamy w okolicy sporo skwerów, parki, wały nad Odrą. Zawsze wychodzę z Lindem na smyczy i nigdy go nie spuszczam. A ponieważ Lind jest śmieciożercą, to dodatkowo ma kaganiec. Zachowujemy się z reguły grzecznie i zajmujemy się swoimi sprawami. Do momentu kiedy na horyzoncie pojawia się Właściciel i jego mały „dupelek”. On(a) ma małego pieska więc nikomu nie zagraża. Nie usunie się z drogi, bo jego piesek jest grzeczny. To maleństwo chce się tylko przywitać, pobawić, powąchać, itp. No i regułą jest, że te maluchy są spuszczone, a ich właściciele albo rozmawiają przez telefon, albo namiętnie piszą smsy.

Moje „bydlątko” bardzo entuzjastycznie reaguje na zaczepki. On ciągle myśli, że jest szczeniaczkiem i chce się bawić z tymi maluchami. Tylko, że ja zdaję sobie sprawę co moje rozbrykane 32 kg może zrobić yorkowi 2 kg. A jego właściciel chyba nie. Więc to ja mocuję się z moim dużym psem, wbijam obcasy w ziemię i wyrywam sobie ramiona ze stawów, żeby te dwie kategorie wagowe rozdzielić. A wystarczyłoby taką maskotkę podnieść i przenieść kawałek dalej. Hitem w tego rodzaju spotkaniach była reakcja pani z małym kundelkiem na wałach nad Odrą. Maluch jak nas zobaczył, znieruchomiał i skulił się na środku niezbyt szerokiej drogi. Pani stanęła koło niego i czeka. I to ja musiałam jej zejść z drogi, z wyrywającym się dużym psem iść w poprzek wału, bo pani nie mogła wziąć swojego przestraszonego psa pod pachę i odejść.

I takie często mam przemyślenia w tym temacie. A jak jest u innych? Bo może tylko ja się czepiam.

PS. Nie dotyczy to oczywiście wszystkich psów i właścicieli. Pozdrawiamy serdecznie Rambo i jego panią.

PS2. Zdjęcia są poglądowe – pokazują, że z małymi pieskami umiemy żyć w zgodzie i radości, potrzeba tylko troszkę dobrej woli i zrozumienia z obu właścicielskich stron.